18 wyników
Zaloguj się Dla niezalogowanych – pokazuję tylko 1 sygnaturę (nie licząć dokumentów premium). Zamów dostęp aby widzieć wszystkie sygnatury i przeglądać bez ograniczeń.
twierdząco. Obawiam się jednak, że środek krajowy, którego dotyczy postępowanie główne, ogranicza swobodę świadczenia usług w taki sposób, że nie można mówić o pełnym poszanowaniu wymogów dyrektywy usługowej. II. Ramy prawne A. Prawo Unii Europejskiej 1. Dyrektywa usługowa 4. Motyw 17 dyrektywy usługowej stanowi zasadniczo, że usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym wchodzą w zakres dyrektywy, chyba że są usługami w dziedzinie transportu. 5. W motywie 40 dyrektywy usługowej wyjaśniono, że pojęcie "nadrzędnego interesu publicznego", do którego odnosi się między innymi art. 15 ust. 3 dyrektywy, "zostało ukształtowane przez Trybunał Sprawiedliwości w jego orzecznictwie dotyczącym art. [49 i 56 TFUE] i może ono podlegać dalszej ewolucji". Pojęcie to obejmuje szereg kontekstów, w tym bezpieczeństwo ruchu drogowego. 6. Zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy usługowej, zatytułowanym "Zakres zastosowania", dyrektywa ma zastosowanie do usług świadczonych przez usługodawców prowadzących przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, z zastrzeżeniem określonych wyjątków wyszczególnionych w art. 2 ust. 2 tej dyrektywy. W myśl art. 2 ust. 2 lit. d) tej dyrektywy nie ma ona zastosowania do "usług w dziedzinie transportu [...], objętych postanowieniami [tytułu VI TFUE]". 7. Artykuł 15 dyrektywy usługowej, zatytułowany "Wymogi podlegające ...
swobody świadczenia usług. 23. Na wstępie pragnę zaznaczyć, że jest dla mnie jasne, iż działalność w rodzaju omawianej w postępowaniu głównym, będąca "usługą" w rozumieniu art. 4 pkt 1 dyrektywy usługowej(10), jest prowadzona w ramach stabilnej struktury oraz istnieje zamiar prowadzenia jej przez czas nieokreślony. W związku z tym jeżeli stwierdzone zostanie, że dyrektywa ta ma zastosowanie do niniejszej sprawy, zgodność środka krajowego, którego dotyczy sprawa, z prawem Unii należy oceniać w świetle zasad swobody przedsiębiorczości (rozdział III dyrektywy usługowej), a nie swobodnego przepływu usług (rozdział IV tej dyrektywy)(11). 24. Dodam w tym względzie, że z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że każdy przepis krajowy w dziedzinie, która była przedmiotem pełnej harmonizacji na szczeblu unijnym, powinien być oceniany nie w świetle przepisów prawa pierwotnego, lecz w świetle owych przepisów harmonizujących(12). W odniesieniu do rozdziału III dyrektywy usługowej Trybunał orzekł już, że art. 9-14 owej dyrektywy przewidują wyczerpującą harmonizację zagadnień dotyczących usług wchodzących w ich zakres stosowania(13). W mojej ocenie to samo dotyczy art. 15 tej dyrektywy, który również należy do jej rozdziału III(14). Jeżeli zatem zostanie stwierdzone, że dyrektywa usługowa ma zastosowanie w niniejszej sprawie, wystarczające na potrzeby oceny zgodności spornego środka krajowego w postępowaniu głównym byłoby rozpatrzenie jej wyłącznie w kontekście tych przepisów, bez konieczności analizowania sprawy również w świetle art. 49 TFUE(15). 25. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że sąd odsyłający ma z dwóch powodów wątpliwości, czy dyrektywa usługowa, a w szczególności jej art. 9-13, mają zastosowanie w niniejszej sprawie(16). 26. W pierwszej kolejności sąd odsyłający chce, by Trybunał doprecyzował, czy prowadzenie kursów, których dotyczy sprawa, chociaż ...
zamawiająca lub podmiot zamawiający powierza świadczenie usług [...] i zarządzanie tymi usługami co najmniej jednemu wykonawcy, w zamian za wynagrodzenie stanowiące albo wyłącznie prawo do wykonywania usług będących przedmiotem umowy, albo takie prawo wraz z płatnością"(40). Trybunał doprecyzował, że taka umowa charakteryzuje między innymi sytuację, w której z jednej strony prawo do obsługi konkretnej usługi jest przeniesione przez instytucję zamawiającą na koncesjonariusza, a z drugiej strony ...
e) obiektywne; f) podane z wyprzedzeniem do publicznej wiadomości; g) przejrzyste i łatwo dostępne". 14 W rozdziale IV tej dyrektywy, dotyczącym swobodnego przepływu usług, znajduje się art. 16, który stanowi: "1. Państwa członkowskie uznają prawo usługodawców do świadczenia usług w państwie członkowskim innym niż to, w którym prowadzą oni przedsiębiorstwo. Państwo członkowskie, w którym świadczona jest usługa, zapewnia możliwość swobodnego podjęcia i prowadzenia działalności usługowej na swoim terytorium ...
art. 7 państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji wszelkie projekty przepisów technicznych, z wyjątkiem tych, które w pełni stanowią transpozycję normy międzynarodowej lub europejskiej, w którym to przypadku wystarczająca jest informacja dotycząca odpowiedniej normy; przekazują Komisji także uzasadnienie konieczności przyjęcia takich przepisów technicznych, jeżeli uzasadnienie to nie zostało wyraźnie ujęte w projekcie". 17 Artykuł 10 akapit drugi omawianej dyrektywy stanowi: "Odesłania do uchylonej dyrektywy [98/34] odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IV". Prawo rumuńskie Ustawa nr 38/2003 18 Artykuł 1a Legea nr. 38/2003 privind transportul ...
a także art. 41 ust. 2[1] załącznika 1 do uchwały nr 178/2008 dotyczą w sposób jednakowy wszystkich rodzajów usług dyspozytorskich, niezależnie od tego, czy są one świadczone przez telefon, czy w jakikolwiek inny sposób, na przykład poprzez aplikację informatyczną. 65 Ponadto, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 108 opinii, ustawa nr 38/2003 nakłada na podmioty świadczące usługi dyspozytorskie, które prowadzą działalność przy wykorzystaniu aplikacji na smartfony, w taki sam sposób jak na inne podmioty świadczące usługi dyspozytorskie, obowiązek posiadania wyposażenia - w tym przypadku radiowych stacji nadawczo-odbiorczych - pozbawionego jakiejkolwiek użyteczności w kontekście technicznych warunków świadczenia tej usługi. 66 A zatem, ponieważ uregulowanie takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym nie dotyczy konkretnie usług społeczeństwa informacyjnego, należy stwierdzić, że dotyczy ono tych usług jedynie w sposób dorozumiany lub marginalny. Taka zasada nie może zatem zostać uznana za "zasadę dotyczącą usług" w rozumieniu art. 1 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2015/1535, a w konsekwencji za "przepisy techniczne" w rozumieniu art. 1 ust. 1 lit. f) tej dyrektywy. 67 Wynika z tego, że przewidziany w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2015/1535 obowiązek uprzedniego powiadomienia Komisji o projektach "przepisów technicznych" nie ma zastosowania do takich uregulowań i że w związku z tym brak przekazania tego rodzaju projektu nie może mieć wpływu, na podstawie tego przepisu, na możliwość powołania się na planowane przepisy rozpatrywane w sporze takim jaki ma miejsce w postępowaniu głównym. 68 W świetle powyższego na pytanie czwarte należy odpowiedzieć, że art. 1 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2015/1535 należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie organu władzy lokalnej, które uzależnia świadczenie usługi pośrednictwa, której przedmiotem jest ...
których celem jest obrona interesów niderlandzkich wydawców, zostały upoważnione przez pewną liczbę wydawców do działań w celu zapewnienia ochrony i przestrzegania praw autorskich, które zostały tymże wydawcom przyznane przez podmioty praw autorskich w drodze wyłącznych licencji. 21 Tom Kabinet Holding jest jedynym akcjonariuszem Tom Kabinet Uitgeverij, spółki będącej wydawcą książek, książek ...
odpowiedź na pytania, czy podawanie do wiadomości książki elektronicznej na odległość poprzez pobranie, za odpłatnością, w celu bezterminowego używania może stanowić czynność rozpowszechniania w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29 oraz czy prawo do rozpowszechniania może w tym samym zostać wyczerpane w rozumieniu art. 4 ust. 2 tej dyrektywy. Zastanawia się on również, czy w przypadku odsprzedaży podmiot praw autorskich może na podstawie art. 2 rzeczonej dyrektywy sprzeciwić się czynnościom zwielokrotniania, które są niezbędne do legalnego przekazania pomiędzy kolejnymi nabywcami egzemplarza, w odniesieniu do którego prawo do rozpowszechniania zostało w danym wypadku wyczerpane. Zdaniem tego sądu odpowiedź na to pytanie nie wynika z orzecznictwa Trybunału. 30 W tych okolicznościach rechtbank Den Haag (sąd rejonowy w Hadze) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi: "1) Czy art. 4 ust. 1 dyrektywy [2001/29] należy interpretować w ten sposób, że pod zawartym tam sformułowaniem »jakakolwiek forma publicznego rozpowszechniania oryginału swoich utworów lub ich kopii w drodze sprzedaży lub w inny sposób« należy rozumieć także udostępnianie w sieci książek elektronicznych (będących cyfrowymi kopiami książek chronionych prawem autorskim) do pobrania na użytek nieograniczony czasowo za cenę, która stanowi dla podmiotu praw autorskich wynagrodzenie odpowiadające wartości ekonomicznej kopii należącego do niego utworu? 2) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy prawo do rozpowszechniania na obszarze Unii oryginału lub kopii utworu, o którym mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy [2001/29], wyczerpuje się z chwilą pierwszej sprzedaży lub innego pierwszego przekazania danego materiału - przez co rozumie się tu udostępnianie w sieci książek elektronicznych (będących cyfrowymi kopiami książek chronionych prawem autorskim) do pobrania na użytek nieograniczony czasowo za cenę, która stanowi dla podmiotu praw autorskich wynagrodzenie odpowiadające wartości ekonomicznej kopii należącego do niego utworu - na obszarze Unii przez podmiot praw autorskich lub za jego zezwoleniem? 3) Czy art. 2 dyrektywy [2001/29] należy interpretować w ten sposób, że przekazanie pomiędzy kolejnymi nabywcami legalnie nabytego egzemplarza, w odniesieniu do którego wyczerpało się prawo do jego rozpowszechniania, obejmuje zezwolenie na wspomniane w tymże artykule czynności zwielokrotniania, o ile są one konieczne do celów legalnego korzystania z takiego ...
jakie warunki powinny być wówczas spełnione? 4) Czy art. 5 dyrektywy [2001/29] należy interpretować w ten sposób, że podmiot praw autorskich nie może sprzeciwiać się czynnościom zwielokrotniania koniecznym do przekazania pomiędzy kolejnymi nabywcami legalnie nabytego egzemplarza, w odniesieniu do którego wyczerpało się prawo do rozpowszechniania, i jeżeli tak, to jakie warunki powinny być wówczas spełnione?". W przedmiocie pytań prejudycjalnych W przedmiocie pytania pierwszego 31 Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w ramach procedury współpracy między sądami krajowymi a Trybunałem ustanowionej w art. 267 TFUE, zadaniem Trybunału jest udzielenie sądowi krajowemu użytecznej odpowiedzi, która umożliwi mu rozstrzygnięcie zawisłego przed nim sporu. Mając to na uwadze, Trybunał powinien w razie potrzeby przeformułować przedłożone mu pytania. Zadaniem Trybunału jest bowiem dokonanie wykładni wszelkich przepisów prawa Unii, których potrzebują sądy krajowe w celu rozstrzygnięcia zawisłych przed nimi sporów, nawet jeżeli przepisy te nie są wyraźnie wskazane w pytaniach skierowanych do niego przez te sądy (wyrok z dnia 13 września 2016 r., Rendón ...
kolejową oraz przewozów kolejowych wykonywanych przez istniejące przedsiębiorstwa kolejowe lub przedsiębiorstwa kolejowe, które zostaną założone w państwach członkowskich, jak określono w rozdziale II; b) kryteria mające zastosowanie do wydawania, odnawiania lub zmiany przez państwo członkowskie licencji przeznaczonych dla istniejących przedsiębiorstw kolejowych lub przedsiębiorstw kolejowych, które zostaną założone w Unii, jak określono w rozdziale III; c) zasady i procedury mające zastosowanie do ustalania i pobierania opłat za dostęp do infrastruktury kolejowej i do alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej, jak określono w rozdziale IV. 2. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do użytkowania infrastruktury kolejowej w kolejowych przewozach krajowych i międzynarodowych". 8. Artykuł 3 stanowi: "Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje: 1) »przedsiębiorstwo kolejowe« oznacza każde przedsiębiorstwo publiczne lub prywatne, posiadające licencję zgodnie z niniejszą dyrektywą, którego działalność podstawowa polega na świadczeniu usług w transporcie towarowym lub pasażerskim koleją, z zastrzeżeniem, że przedsiębiorstwo to zapewnia pojazdy trakcyjne; obejmuje to ...
którzy złożyli wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury, oraz inne strony, które chcą mieć możliwość przekazania uwag na temat, jak obowiązujący rozkład jazdy może wpłynąć na ich zdolność do zapewniania przewozów kolejowych w trakcie okresu ważności obowiązującego rozkładu jazdy. [...]". 13. Artykuł 46 stanowi: "1. W przypadku gdy w trakcie procesu układania rozkładu jazdy, o którym mowa w art. 45, zarządca infrastruktury napotyka konflikty między różnymi wnioskami, próbuje w drodze koordynacji różnych wniosków zapewnić możliwie najlepsze dopasowanie wszystkich zgłoszonych potrzeb. 2. W przypadku gdy zachodzi sytuacja wymagająca koordynacji, zarządca infrastruktury ma prawo, w rozsądnych granicach, proponować zdolność przepustową infrastruktury, która różni się od tej, na jaką złożono wniosek. [...]". B. Prawo krajowe 1. Lagen (2007:1092) om upphandling inom områdena vatten, energi, transporter och posttjänster(4) 14. Zgodnie z rozdziałem 2 § 20 podmiot zamawiający stanowi w szczególności dowolne przedsiębiorstwo, na które instytucja zamawiająca może wywierać dominujący wpływ. Domniemywa się istnienie dominującego wpływu instytucji zamawiającej, jeżeli wspomniana instytucja, bezpośrednio lub pośrednio, posiada w stosunku do przedsiębiorstwa ponad połowę udziałów w przedsiębiorstwie lub kontroluje większość głosów z tytułu udziałów lub podobnych, lub może powoływać ponad połowę ...
publicznej. Podobnie motyw 24dyrektywy 2016/2370 potwierdza możliwość ograniczenia przez państwa członkowskie prawa dostępu, "w przypadku gdy prawo to zagrażałoby równowadze ekonomicznej [...] umów o świadczenie usług publicznych". 24 Dyrektywa 90/531 i dyrektywa ...
niezbyt wysokie. 3. Irlandzki High Court ma wątpliwości, czy zasada "niezbyt drogiej" procedury ma zastosowanie w przypadku takiego jak zawisłe przed nim postępowanie o wyrażenie zgody, której to udzielenie rozstrzygane jest w każdym przypadku z osobna. Wnosi on o doprecyzowanie wykładni art. 11 dyrektywy, w którym została wyrażona ta zasada. Wnosi on także o doprecyzowanie zakresu stosowania art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus(3) (zwanej dalej "konwencją"). II. Ramy prawne A. Prawo międzynarodowe 1. Konwencja z Aarhus (zwana dalej "konwencją") 4. Zgodnie z art. 9 konwencji: "[…] 2. Każda ze stron zapewni, w ramach krajowego porządku prawnego, że członkowie zainteresowanej społeczności: […] (b) […] mają dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem powołanym z mocy ustawy, dla kwestionowania legalności z przyczyn merytorycznych lub formalnych każdej decyzji, działania lub zaniechania w sprawach regulowanych postanowieniami artykułu 6 oraz, jeśli przewiduje tak prawo krajowe i z zastrzeżeniem ustępu 3 poniżej, innych postanowień niniejszej Konwencji […] Postanowienia niniejszego ustępu 2 ...
Unii lub naruszeniu prawa krajowego. Co więcej, jak już stwierdził Trybunał, art. 11 "nie ograniczył w żaden sposób argumentacji, na jaką można powołać się na poparcie takiej skargi do sądu, o której mowa w omawianym przepisie"(32). 76. Minister, Attorney General, Board i EirGrid podnoszą jednak, iż art. 11 ust. 1, a w konsekwencji zasady niedrogiej procedury, nie można interpretować w taki sposób, że ma ona obszerne zastosowanie wobec wszelkich elementów skargi, niezależnie od ich podstawy. W szczególności wszyscy wskazani uczestnicy postępowania koncentrują się na okoliczności, że zasada niedrogiej procedury nie może dotyczyć elementów skarg opierających się wyłącznie na prawie krajowym i pozostają co do tego zgodni. 77. Board wprost potwierdza, że wszystkie skargi i ...
Aarhus do prawa Unii. Dodatkowe (samodzielne lub niesamodzielne) stosowanie art. 9 ust. 3 niewiele, jeśli w ogóle cokolwiek zmienia w tym względzie. 126. Potwierdzam, iż można długo dyskutować nad zakresem, w jakim prawo Unii dokonało transpozycji art. 9 ust. 3 konwencji, mając na uwadze, iż w deklaracji Unii o zatwierdzeniu konwencji stwierdzono, że art. 9 ust. 3 nie będzie w pełni wdrażany przez Unię(55), jak również brak odpowiedniego sformułowania odnośnie do wdrażania art. 9 ust. 3 w art. 11 dyrektywy(56). 127. Tym niemniej, niezależnie od rozstrzygnięcia tejże dyskusji, gdy skarga wchodzi w zakres stosowania art. 11 ust. 1 dyrektywy, jest ona w każdym wypadku objęta zakresem stosowania zasady niezbyt drogiej procedury wyrażonej w art. 11 ust. 4 tejże dyrektywy. 128. Z przyczyn wskazanych w odpowiedzi na pytanie drugie sądu odsyłającego nie uważam, by skarga mogła zostać podzielona na poszczególne elementy w postulowany sposób. Albo skarga wchodzi w zakres stosowania art. 11 ust. 1 dyrektywy i zarazem w zakres stosowania zasady niezbyt drogiej procedury w całości, albo nie wchodzi w jej zakres stosowania. Co się tyczy sprawy w postępowaniu głównym, wszystkie treści zawarte we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wskazują, że wchodzi ona w zakres stosowania tego przepisu. 129. W konsekwencji nie jest konieczne udzielenie odpowiedzi na czwarte i piąte pytanie sądu odsyłającego. V. Wnioski 130. W świetle powyższych rozważań proponuję, aby na pytania prejudycjalne High Court (Irlandia) Trybunał odpowiedział w następujący sposób: i. W kontekście krajowego systemu prawnego, w którym ustawodawca nie określił w sposób wyraźny i ostateczny, na jakim etapie procedury dopuszczalne jest zakwestionowanie decyzji, i w którym to systemie owo zagadnienie rozstrzyga sąd w ramach każdej konkretnej sprawy z osobna zgodnie z zasadami common law, uprawnienie do "niezbyt drogiej" procedury przewidziane w art. 11 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko ma zastosowanie do postępowania przed sądem krajowym, w ramach którego należy określić, czy dana skarga została wniesiona na właściwym etapie. ii. Wymóg "niezbyt drogiej" procedury przewidziany w art. 11 ust. 4 dyrektywy 2011/92 ma zastosowanie do wszystkich podstaw, zarzutów i argumentów opartych na materialnych lub proceduralnych naruszeniach tej dyrektywy lub innych aktów prawa Unii podniesionych w kontekście zakwestionowania decyzji, działań lub zaniechań na podstawie materialnych lub proceduralnych naruszeń tej dyrektywy lub innych aktów prawa Unii oraz podniesionych w kontekście zakwestionowania decyzji, działań lub zaniechań objętych zakresem stosowania przepisów wyżej wymienionej dyrektywy dotyczących udziału społeczeństwa. Jeżeli skarga taka zawiera podstawy, zarzuty bądź argumenty, w ramach których utrzymuje się naruszenie zarówno przepisów prawa Unii, jak i prawa krajowego, to wówczas wymóg "niezbyt drogiej" procedury przewidziany w art. 11 ust. 4 wyżej wymienionej dyrektywy będzie miał na ogół zastosowanie do całej skargi ...
1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.U. 2007, L 315, s. 1) w związku z pkt 5 załącznika do rozporządzenia nr 1370/2007. Ramy prawne Prawo Unii Dyrektywa 91/440 2 Zgodnie z motywem 4 dyrektywy 91/440: "przyszłe funkcjonowanie i ...
pierwszych zarzutów - istnienie porozumień o przekazywaniu zysków zawieranych między DB AG i jej różnymi spółkami zależnymi, pozwalających DB AG na przeznaczenie przekazanych zysków na dowolny cel, bez ograniczenia i niezależnie od ich pochodzenia, a w odniesieniu do zarzutu czwartego - brak odrębnego wskazania w rachunkowości DB Regio funduszy publicznych wypłaconych na działalność z zakresu świadczenia usług transportowych jako usług publicznych. 42 Należy także stwierdzić, że ani sformułowanie skargi Komisji w jej całości, ani sformułowanie żadnego z podniesionych przez nią zarzutów nie pozostawia miejsca na przywołane ...
przedmiotem sprawy jest niewystarczająca transpozycja prawa Unii, czy niewystarczające wykonanie ustawy, czy też niezgodne z prawem zachowanie jako właściciela DB AG. 43 Obok faktu, że Komisja wskazała wyraźnie już w uzasadnionej opinii, iż Republika Federalna Niemiec prawdopodobnie dokonała transpozycji spornych przepisów jedynie formalnie, ze szczegółowego opisu porozumień o przekazywaniu zysków zawartych między DB AG i jej różnymi spółkami zależnymi, a także z opisu struktury zysków DB Netz, DB Station & Services a także DB Energie i ich przekazywania wynika, że sprawa dotyczy jedynie wewnętrznych stosunków finansowych w grupie DB wynikających z tych porozumień, a nie jakiejkolwiek nieprawidłowej transpozycji danych przepisów prawa Unii. 44 Wobec powyższego należy stwierdzić, że Republika Federalna Niemiec była w stanie zrozumieć zakres zarzucanych jej naruszeń prawa Unii. W przedmiocie podstawy prawnej skargi - Argumentacja stron 45 Republika Federalna Niemiec uważa, że niniejsza skarga jest także niedopuszczalna w zakresie, w jakim petitum skargi dotyczy dyrektywy 2012/34, której termin transpozycji upływa w dniu 16 czerwca 2015 r., a więc po dacie, którą należy uwzględnić celem oceny istnienia ...
danego podmiotu jest nieistotna; (ii) państwo nie musi mieć możliwości sprawowania bieżącej kontroli lub kierownictwa w odniesieniu do działalności wykonywanej przez ten podmiot; (iii) jeżeli dany podmiot jest własnością państwa lub pozostaje pod jego kontrolą, należy uznać go za podmiot działający w imieniu państwa, bez konieczności rozpatrywania, czy spełniono inne kryteria; (iv) wszelkie organy władz miejskich, regionalnych, lokalnych lub równoważne organy automatycznie uznaje się za podmioty działające w imieniu państwa; (v) dany podmiot nie musi być finansowany ze środków państwowych; (vi) jeżeli państwo powierzyło danemu podmiotowi zadanie polegające na świadczeniu usługi użyteczności publicznej, której wykonaniem w przeciwnym wypadku mogłoby zajmować się bezpośrednio samo państwo; jak również wyposażyło ten podmiot w swego rodzaju dodatkowe uprawnienia, aby umożliwić mu skuteczną realizację misji, wówczas podmiot taki w każdym wypadku uznaje się za podmiot działający w imieniu państwa. Dokonując analizy, sąd krajowy powinien uwzględnić podstawową i kluczową zasadę, zgodnie z którą jednostka może powoływać się na precyzyjne i bezwarunkowe przepisy dyrektywy przeciwko państwu, niezależnie od charakteru, w jakim państwo występuje, ponieważ konieczne jest uniemożliwienie czerpania przez państwo korzyści z uchybienia przez nie przepisom prawa Unii. 3) Kryteria określone w odpowiedzi na pytanie drugie mają zastosowanie także w sytuacji, gdy państwo członkowskie przekazało danemu podmiotowi szeroki zakres odpowiedzialności w oczywistym celu wypełniania zobowiązań wynikających z prawa Unii. Nie jest konieczne, aby podmiot ten dodatkowo dysponował szczególnymi uprawnieniami wykraczającymi poza normy obowiązujące w stosunkach między jednostkami. 1 - Język oryginału: angielski. 2 - Wyrok z dnia 12 lipca 1990 r., C-188/89, EU:C:1990:313. 3 - W celu zapoznania się z ewolucją koncepcji ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w związku z ruchem pojazdów mechanicznych w Unii Europejskiej zob. wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Csonka i in., C-409 ...
odsyłający nie uzyskał szczegółowych informacji co do wysokości tego odszkodowania i nie są one istotne w kontekście pytań prejudycjalnych. 25 - Wyrok z dnia 5 lutego 1963 r., 26/62, van Gend & Loos, EU:C:1963:1, "[…] Wspólnota stanowi nowy porządek prawny w prawie międzynarodowym, na rzecz którego państwa ograniczyły, jakkolwiek tylko w wąskich dziedzinach, swoje prawa suwerenne, i którego normy znajdują zastosowanie nie tylko do państw członkowskich, ale i pochodzących z nich jednostek; […] w związku z tym prawo wspólnotowe, niezależne od ustawodawstwa państw członkowskich, nie tylko nakłada na jednostki zobowiązania, lecz może również być źródłem uprawnień stanowiących element statusu prawnego tych jednostek; […] nie muszą to być uprawnienia nadane wprost w traktacie, lecz […] powstają one również jako skutek zobowiązań, które traktat nakłada w sposób ściśle określony zarówno na jednostki, jak i na państwa członkowskie oraz instytucje wspólnotowe" (s. 12). Szczególna doktryna bezpośredniego skutku w formie opracowanej przez Trybunał nie spotkała się jednak z powszechnym entuzjazmem. W słynnym wczesnym artykule (The doctrine of "direct effect":an infant disease of Community law: przedruk w E.L.Rev. [2015], 40(2), s. 135-153) sędzia Pierre Pescatore twierdził, że "[p]rzepis prawa ze swojej natury pełni funkcję praktyczną. Każdy przepis prawa jest skonstruowany w ten sposób, aby miał skuteczne zastosowanie (we Francji w tym kontekście zwykło się stosować termin effet utile). Jeżeli brak jest skuteczności, nie ma mowy o przepisie prawa. […] Praktyczne zastosowanie w odniesieniu do wszystkich zainteresowanych, czyli nic innego jak »skutek bezpośredni«, należy uznać za normalny warunek ...
44 - Wyrok z dnia 22 lutego 1990 r., C-221/88, EU:C:1990:84. W wyroku tym Trybunał orzekł, że w braku przepisów wykonawczych Europejska Wspólnota Węgla i Stali (zwana dalej "EWWiS") może opierać się na zaleceniu (po upływie terminu na jego wykonanie), występując przeciwko państwu członkowskiemu, które uchybiło zobowiązaniu w zakresie jego wykonania; jednakże preferencyjny status wierzytelności EWWiS można uznać wyłącznie w odniesieniu do tego państwa, a roszczenia EWWiS i jakiekolwiek roszczenia państwa traktuje się równorzędnie. Nie naruszało to zatem praw wierzycieli innych niż państwo na gruncie ustawodawstwa krajowego dotyczącego praw wierzycieli w braku zalecenia. Zobacz pkt 30, a także pkt 1 sentencji. 45 - Wyrok z dnia 22 czerwca 1989 r., 103/88, EU:C:1989:256. Pozwanym w wyroku Costanzo był zarząd miejski włoskiej gminy. Pod względem strukturalnym był on częścią administracji państwowej; pełnił po części funkcje państwa w zakresie zwierzchnictwa i kontroli, posiadał zwyczajowe uprawnienia państwowe (takie jak uprawnienia regulacyjne) i działał w interesie publicznym. 46 - Wyrok z dnia 15 maja 1986 r., 222/84, EU:C:1986:206. Pozwanym w wyroku Johnston był Chief Constable of the Royal Ulster Constabulary: urzędnik tytularny odpowiedzialny za służby policyjne w Irlandii Północnej. W wyroku opisano służby policyjne (których funkcje skupiają się w osobie Chief Constable) jako niezależny organ władzy publicznej, pełniący funkcje zwierzchnicze i kontrolne państwa, posiadający "szczególne uprawnienia" (ponieważ państwo posiada monopol na zgodne z prawem użycie siły), któremu powierzono utrzymanie porządku i bezpieczeństwa publicznego. 47 - Wyrok z dnia 26 lutego 1986 r., 152/84, EU:C:1986:84. Opisałam już charakter pozwanego w tej sprawie (zob. przypis 42 powyżej). Co do braku wskazania, czy pozwany w tamtej sprawie dysponował "szczególnymi uprawnieniami", zob. także pkt 49 poniżej. 48 - Trybunał wskazał już bowiem wcześniej (w pkt 15), że jest "uprawniony do ustalenia, na zasadzie odpowiedzi na pytanie prejudycjalne, kategorii podmiotów prawa, w stosunku do których można powoływać się na przepisy dyrektywy", podczas gdy "na sądzie krajowym spoczywa ustalenie, czy strona sporu, który Sąd ten ma rozstrzygnąć, wchodzi w zakres jednej z tak ustalonych kategorii". 49 - Nie jest niczym nowym dla Trybunału udzielanie sądowi ...
M. Melisowi i in. usunięcie pewnego wyposażenia z majątku położonego nad brzegiem morza. Ramy prawne Prawo Unii 3 Motyw 39 dyrektywy 2006/123 stanowi: "Pojęcie »systemu zezwoleń« powinno obejmować między innymi procedury administracyjne wydawania zezwoleń, licencji, zgód lub koncesji, a także obowiązek rejestracji w zrzeszeniu zawodowym lub wpisania do rejestru, wykazu lub do bazy danych, oficjalnego przyjęcia do zrzeszenia ...
ogólne warunki ich wykorzystania, nie nabywając przy tym konkretnych robót budowlanych lub usług, nie powinny w rozumieniu niniejszej dyrektywy kwalifikować się jako koncesje. Jest to z reguły przypadek umów dotyczących domen publicznych lub najmu gruntu, zawierających na ogół warunki dotyczące wejścia w posiadanie przez najemcę, planowane zastosowanie gruntu, obowiązki właściciela i najemcy w zakresie utrzymania przedmiotu najmu, czas trwania najmu oraz przekazania własności właścicielowi, kwotę najmu i opłaty powiązane, które uiszcza najemca". Prawo włoskie 8 Artykuł 1 ust. 18 decreto-legge n. 194 (rozporządzenia z mocą ustawy nr ...
i jezior, przeznaczone na cele turystyczno-rekreacyjne. 41 Koncesje te można więc zaklasyfikować jako "zezwolenia" w rozumieniu przepisów dyrektywy 2006/123, albowiem, niezależnie od ich kwalifikacji w prawie krajowym, stanowią one formalne akty, jakie usługodawcy muszą uzyskać od organów krajowych, aby móc wykonywać swą działalność gospodarczą. 42 Po drugie, należy podkreślić, że sporne w postępowaniu głównym koncesje dotyczą zasobów naturalnych w rozumieniu art. 12 dyrektywy 2006/123, albowiem objęte nimi obszary stanowiące majątek publiczny leżą nad ...
zamówienie publiczne na usługi z wyjątkiem faktu, że wynagrodzenie za świadczenie usług stanowi albo wyłącznie prawo do korzystania z takiej usługi, albo takie prawo wraz z płatnością". 6. Artykuł 17 tej dyrektywy, zatytułowany "Koncesje na usługi", stanowi: "Bez uszczerbku dla zastosowania art. 3, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do koncesji na usługi określonych w art. 1 ust. 4". 7. Artykuł 47 tej samej dyrektywy, zatytułowany "Sytuacja ekonomiczna i finansowa ...
albo stosowny dowód posiadania ubezpieczenia z tytułu ryzyka zawodowego; b) bilans lub wyciągi z bilansów w przypadku gdy opublikowanie bilansów jest wymagane na mocy prawa w kraju, w którym usługodawca ma siedzibę lub miejsce zamieszkania; c) oświadczenie o ogólnym obrocie przedsiębiorstwa oraz o stosownym obrocie w obszarze objętym zamówieniem za okres nie więcej niż trzech ostatnich lat budżetowych, w zależności od daty utworzenia przedsiębiorstwa lub rozpoczęcia działalności handlowej przez wykonawcę, pod warunkiem dostępności wspomnianych informacji. 2. Wykonawca może, w stosownych sytuacjach oraz w przypadku konkretnego zamówienia, polegać na zdolnościach innych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego łączących go z nimi powiązań. Musi on w takiej sytuacji udowodnić instytucji zamawiającej, iż będzie dysponował niezbędnymi zasobami, np. przedstawiając w tym celu stosowne zobowiązanie takich podmiotów. 3. Na tych samych warunkach grupa wykonawców, o której mowa w art. 4, może przedstawiać zdolności innych członków tej grupy lub innych podmiotów. 4. Instytucje zamawiające określą w ogłoszeniu o zamówieniu lub zaproszeniu do składania ofert, który lub które spośród dokumentów wymienionych w ust. 1 wybrały, a także, jakie inne dokumenty muszą zostać przedstawione. 5. Jeżeli z jakiejkolwiek ...
ekonomiczną i finansową za pomocą każdego innego dokumentu, który instytucja zamawiająca uzna za odpowiedni". B - Prawo włoskie 8. Właściwe przepisy prawa krajowego są już dobrze znane Trybunałowi, który, jak wspomniałem na wstępie niniejszej opinii, kilkakrotnie miał okazję wypowiadać się w przedmiocie zgodności z prawem Unii włoskich przepisów regulujących przyjmowanie zakładów wzajemnych. 9. Włoskie przepisy przewidują zasadniczo, że uczestnictwo w urządzaniu gier hazardowych, w tym przyjmowanie zakładów wzajemnych, wymaga uzyskania koncesji oraz zezwolenia policji. 10. Na podstawie art. 88 ...
rekompensat z tytułu usług przewozu pasażerów o zasięgu regionalnym oraz opłat za użytkowanie sieci kolejowej. W tle pojawiają się pewne kwestie dotyczące ukrytej pomocy (ewentualnego subwencjonowania krzyżowego) w ramach przedsiębiorstw zintegrowanych pionowo, które oferują usługi transportu kolejowego oraz zarządzają konieczną do tego infrastrukturą. II - Ramy prawne. Prawo Unii A - Dyrektywa 2012/34 3. W celu osiągnięcia większej przejrzystości dyrektywa 2012/34 częściowo zmieniła, ujednoliciła oraz scaliła następujące akty: dyrektywę Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych(4), dyrektywę Rady 95/18/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. w sprawie wydawania licencji przedsiębiorstwom kolejowym (5) i dyrektywę 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej. (6) 4 ...
umowy o kontroli i przekazywaniu zysków (zwane dalej "umowami o przekazywaniu zysków") ze swoimi spółkami zależnymi DB Netz AG, DB Station & Service AG i DB Energie GmbH. Zgodnie z tymi umowami: a) przekazywane są spółce matce zyski spółek zależnych bez żadnej klauzuli ograniczającej ich wykorzystanie przez DB AG; oraz b) DB AG zobowiązuje się pokryć straty, jakie mogą ponieść spółki zależne. 22. W odpowiedzi na skargę rząd niemiecki przedstawił określone wyjaśnienia. Podkreśla w szczególności: a) dwuznaczny charakter umów o przekazywaniu zysków, w ramach których DB AG przejmuje również na siebie zobowiązanie pokrycia deficytu operacyjnego, jaki może wystąpić ewentualnie u jej spółek zależnych; i b) okoliczność, że środki finansowe, które DB Netz AG otrzymała od swojej spółki zależnej przekraczają istotnie, zgodnie z analizą dotyczącą ostatnich lat, zyski przekazane tej ostatniej spółki. 23. Dodatkowo rząd niemiecki stwierdza w duplice, że w dniu 1 stycznia 2015 r. weszło w życie porozumienie dotyczące świadczeń oraz finansowania II,(12) zgodnie z którym (§ 2a pkt 1) wyniki netto po odprowadzeniu podatków spółek zależnych muszą zostać przekazane w całości na rzecz państwa federalnego w ramach podziału dywidendy i zainwestowane - również w całości - w infrastrukturę. IV - Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi i postępowanie przed Trybunałem A - Postępowanie poprzedzające wniesienie skargi 24. W wezwaniu do usunięcia uchybienia z dnia 22 listopada 2012 r. Komisja poinformowała władze niemieckie o ...
dokument Bundesratu. (50) Chodzi tu o uwagi, czy też oficjalne stanowisko izby wyższej parlamentu niemieckiego w przedmiocie projektu ustawy w sprawie nowego uregulowania sektora kolejowego. (51) Należy wskazać, że od dnia 1 stycznia 1996 r. regionalny przewóz osób znajduje się w kompetencji Länder [krajów związkowych], (52) w których logicznym interesie jako klientów, inwestorów i władzy odpowiedzialnej za świadczenie tych usług leży przeznaczenie środków pieniężnych wygenerowanych przez spółki zależne DB AG, zajmujące się infrastrukturą. 120. Nie pomniejszając wartości tego dokumentu (mimo jego politycznego charakteru, który przywołuje rząd niemiecki), nie wynika z niego z nieuchronną pewnością, że zysk przekazany przez zarządzających infrastrukturą spółce dominującej nie został, w okresie, do którego odnosi się skarga o uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego, przeznaczony na infrastrukturę. Z pewnością w uwagach dotyczących art. 25 ust. 3 projektu ustawy nowelizującej Bundesrat czyni jasnym swój zamiar, aby zysk wypracowany w obszarze infrastruktury był reinwestowany "wyłącznie" w infrastrukturę, (53) jednak ryzykownym byłoby wyciągać z tych uwag wniosek, pro futuro, co do istnienia ...
